Күн қысқа, өмір қысқа, жанған шырақ,
Жатады дамыл таппай жан қансырап.
Өмірің бей берекет өтіп жатыр,
Уақытша жаратқаннан алған сұрап.

Көңіл құс, жырың тарғыл, сырың мөлтек,
Бәріне бағынбайтын сезім тентек.
Бірде тұл, бірде терең тулап тартқан,
Ақындық жүрегіңе берген әнтек.

Жатсада жан қансырап ағындайсың,
Тағдырдың салғанына бағынбайсың.
Тулаған теңіз болып шөл қысқанда,
Көрінген көк жиектен сағымдайсың.

Көрінген көкжиектен кексе кердең,
Кәрілік қонағыңдай кешке келген.
Күтесің амалың жоқ сабыр сақтап,
Жан тәтті қорықпасаңда ештемеден.

Насыреддин Қожырбайұлы